صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۹ - فراز ۳

وَ وَسِيلَتِي إِلَيْكَ التَّوْحِيدُ، وَ ذَرِيعَتِي أَنِّي لَمْ أُشْرِكْ بِكَ شَيْئاً، وَ لَمْ أَتَّخِذْ مَعَكَ إِلَهاً، وَ قَدْ فَرَرْتُ إِلَيْكَ بِنَفْسِي، وَ إِلَيْكَ مَفَرُّ الْمُسي‏ءِ، وَ مَفْزَعُ الْمُضَيِّعِ لِحَظِّ نَفْسِهِ الْمُلْتَجِئِ.

و دستاویزم به سویت توحید و یگانه دانستن تو است، و وسیله‏ ام آنست که چیزى را با تو شریک و انباز نگردانیده ‏ام، و با تو خدائى فرانگرفته‏ ام (اعتقاد و باور ندارم که خدائى با تو باشد) و با جانم (از روى دل از عذاب و کیفرت) به سوى (رحمت) تو گریخته ‏ام، و گریزگاه بدکار و پناهگاه کسى که بهره ‏اش را تباه کرده و پناهنده گشته به سوى تو است.