(47) وَ كانَ مِنْ دعائِهِ عليه‏السلام فى يوم عَرَفَة
«دعاى آن حضرت در روز عرفه»

اَلْحَمْدُ للَّهِ رَبِ‏الْعالَمينَ، اَللَّهُمَّ لَكَ‏الْحَمْدُ بَديعَ السَّمواتِ
سپاس خداى را كه پروردگار جهانيان است، بار خدايا تو را سپاس اى پديد آورنده آسمانها
وَ الْاَرْضِ، ذَاالْجَلالِ وَ الْاِكْرامِ، رَبَّ الْاَرْبابِ، وَ اِلهَ كُلِّ
و زمين، اى صاحب جلال و بزرگوارى، اى ربّ ارباب، و معبود
مَاْلُوهٍ، وَ خالِقَ كُلِّ - مَخْلُوقٍ، وَ وارِثَ كُلِّ شَىْ‏ءٍ، لَيْسَ
هر معبود و آفريننده هر آفريده، و وارث هر چيز، اى كه چيزى
كَمِثْلِهِ شَىْ‏ءٌ، وَلا يَعْزُبُ عَنْهُ عِلْمُ شَىْ‏ءٍ، وَ هُوَ بِكُلِّ - شَىْ‏ءٍ
شبيه تو نيست، و علم چيزى از تو پنهان نمى‏باشد، بلكه بر هر چيز
مُحيطٌ، وَ هُوَ عَلى كُلِّ شَىْ‏ءٍ رَقيبٌ، اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ،
احاطه‏دارى، و نسبت‏به هر چيز نگهبانى، تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست،
الْاَحَدُ الْمُتَوَحِّدُ، الْفَرْدُ الْمُتَفَرِّدُ، وَ اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ،
كه يكتاى بى‏همتايى، و فرد بى‏مانندى، تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست،
الْكَريمُ الْمُتَكَرِّمُ، - الْعَظيمُ الْمُتَعَظِّمُ، - الْكَبيرُ الْمُتَكَبِّرُ، وَ اَنْتَ
كه بزرگوار و بخشنده، و بزرگ در نهايت بزرگى، و كبير و متكبرى، و تويى
اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، الْعَلِىُّ الْمُتَعالِ، الشَّديدُ الْمِحالِ، وَ اَنْتَ
خدايى كه جز تو خدايى نيست، بلند مرتبه و بلند پايه، و شديد الانتقامى، و تويى
اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، الرَّحْمنُ الرَّحيمُ، الْعَليمُ الْحَكيمُ، وَ
خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه بخشنده و مهربان و دانا و حكيمى، و

اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، السَّميعُ الْبَصيرُ، الْقَديمُ الْخَبيرُ، وَ
تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه شنوا و بينا و قديم و خبيرى، و
اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ الاَّ اَنْتَ، الْكَريمُ الْاَكْرَمُ، الدّآئِمُ الْاَدْوَمُ
تويى خدايى كه‏جز تو خدايى نيست، كه كريمى و از همه كريم‏ترى، و هميشگى و جاويدى،
، وَ اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، الْاَوَّلُ قَبْلَ كُلِّ اَحَدٍ، وَ الْاخِرُ
و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه پيش از هر كس و هر چيزى، و بعد
بَعْدَ كُلِّ - عَدَدٍ، وَ اَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، الدّانى فى عُلُوِّهِ،
از هر شمار و هر چيزى، و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه در نهايت بلندى خود نزديك،
وَالْعالى فى دُنُّوِه، وَ اَنْتَ‏اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، ذُوالْبَهآءِ وَالْمَجْدِ،
و در نزديكى خود بلندى، و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، كه صاحب بها و مجد،
وَالْكَبْرِيآءِ وَالْحَمْدِ، وَاَنْتَ اللَّهُ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ، الَّذى اَنْشَاْتَ
و كبريا و ستايشى، و تويى خدايى كه جز تو خدايى نيست، خدايى كه همه چيز را
الْاَشْيآءَ مِنْ غَيْرِ سِنْخٍ، وَ صَوَّرْتَ ما صَوَّرْتَ مِنْ غَيْرِ
بدون اصل پديد آوردى، و صورت هر چيز را بدون
مِثالٍ، وَ ابْتَدَعْتَ الْمُبْتَدَعاتِ بِلاَ احْتِذآءٍ، اَنْتَ الَّذى
نمونه صورت دادى، و آفريده‏ها را منهاى اقتباس ساختى، تويى كه هر چيز را
قَدَّرْتَ كُلَّ شَىْ‏ءٍ تَقْديراً، وَ يَسَّرْتَ كُلَّ شَىْ‏ءٍ تَيْسيراً، وَ
دقيقاً اندازه‏گيرى كردى، و هر چيز را براى انجام تكليفش روبراه نمودى، و

دَبَّرْتَ ما دُونَكَ تَدْبيراً، اَنْتَ الَّذى لَمْ يُعِنْكَ عَلى‏ خَلْقِكَ
ماسواى خود را سر و سامان دادى، تويى كه در ايجاد موجودات
شَريكٌ، وَلَمْ يُوازِرْكَ فى‏اَمْرِكَ وَزيرٌ، وَلَمْ يَكُنْ لَكَ مُشاهِدٌ
شريكى به كمكت برنخاست، و در فرمانروائيت وزيرى تو را يارى نداد، و برايت شاهد (بر آفرينش)
وَ لا نَظيرٌ، اَنْتَ الَّذى اَرَدْتَ فَكانَ حَتْماً ما اَرَدْتَ، وَ
و نظيرى نبود، تويى كه اراده فرمودى پس اراده‏ات حتمى شد، و
قَضَيْتَ فَكانَ عَدْلاً ما قَضَيْتَ، وَ حَكَمْتَ فَكانَ نِصْفاً ما
قضاوت كردى و قضاوتت بر اساس عدل بود، و حكم فرمودى پس حكمت
حَكَمْتَ، اَنْتَ‏الَّذى لايَحْويكَ مَكانٌ، وَلَمْ يَقُمْ لِسُلْطانِكَ
بر مبناى انصاف بود، تويى كه مكانى تو را فرا نمى‏گيرد، و سلطه‏اى در برابر سلطه‏ات
سُلْطانٌ، وَ لَمْ يُعْيِكَ بُرْهانٌ وَ لا بَيانٌ، اَنْتَ الَّذى اَحْصَيْتَ
بر پا نخاسته، و برهان و بيانى حضرتت را عاجز ننموده، تويى كه هر چيز را
كُلَّ شَىْ‏ءٍ عَدَداً، وَجَعَلْتَ لِكُلِّ - شَىْ‏ءٍ اَمَداً، وَ قَدَّرْتَ كُلَّ
به شمار آوردى، و براى هر چيز مدتى قرار دادى، و هر چيز را
شَىْ‏ءٍ تَقْديراً، اَنْتَ الَّذى قَصُرَتِ الْاَوْهامُ عَنْ ذاتِيَّتِكَ،
اندازه گرفتى، تويى كه پرنده‏هاى اوهام به كنه ذاتت نرسيدند،
وَ عَجَزَتِ الْاَفْهامُ عَنْ كَيْفِيَّتِكَ، وَلَمْ تُدْرِكِ‏الْاَبْصارُ مَوْضِعَ
و فهمها از درك كيفيتت ناتوان شدند، و چشمها موضعت را

اَيْنِيَّتِكَ، اَنْتَ الَّذى لا تُحَدُّ فَتَكُونَ مَحْدُوداً، وَ لَمْ تُمَثَّلْ
درنيافتند، تويى كه برايت حدّى نيست تا محدود گردى، و حضرتت را مانندى
فَتَكُونَ مَوْجُوداً، وَ لَمْ تَلِدْ فَتَكُونَ مَوْلُوداً، اَنْتَ الَّذى لا
نيست تا به مثل و مانند ادراك شوى، و فرزندى نياوردى تا خود نيز زائيده شده باشى، تويى كه برايت
ضِدَّ مَعَكَ فَيُعانِدَكَ، وَ لا عِدْلَ لَكَ فَيُكاثِرَكَ، وَ لا نِدَّ لَكَ
همتايى نيست تا با تو به معارضه برخيزد، و همانندى ندارى تا با تو پهلو زند، و نظيرى برايت نيست
فَيُعارِضَكَ، اَنْتَ الَّذِى ابْتَدَأَ وَ اخْتَرَعَ! وَ اسْتَحْدَثَ
تا با تو عرض وجود كند، تويى كه آغاز كردى و اختراع نمودى، و پديد آوردى
وَ ابْتَدَعَ، وَ اَحْسَنَ صُنْعَ ما صَنَعَ، سُبْحانَكَ! ما اَجَلَّ
و بدون نمونه آفريدى، و هر چه را ساختى نيكو ساختى، پاك و منزهى، چه بزرگ است
شَاْنَكَ! وَ اَسْنى‏ فِى الْاَماكِنِ مَكانَكَ،! وَ اَصْدَعَ بِالْحَقِّ
شأنت! و چه بلند است در ميان جايگاهها جايگاهت! و چه آشكار كننده حق است
فُرْقانَكَ! سُبْحانَكَ مِنْ لَطيفٍ ما اَلْطَفَكَ! وَ رَؤُوفٍ ما
فرقانت! پاكى تو اى صاحب لطفى كه چه بسيار است لطفت! و رئوفى كه چه فزون است
اَرْأفَكَ! وَ حَكيمٍ ما اَعْرَفَكَ! سُبْحانَكَ مِنْ مَليكٍ ما
رأفتت! و حكيمى كه چه بسيار است شناسائيت! پاكى تو اى پادشاهى كه چه شكوهمند است
اَمْنَعَكَ! وَجَوادٍ ما اَوْسَعَكَ! ، وَ رَفيعٍ ما اَرْفَعَكَ! ذُو الْبَهآءِ
پادشاهيت! و بخشنده‏اى كه چه پهناور است سفره كرمت! و والايى كه چه والاست قدر و مرتبه‏ات،

وَالْمَجْدِ، وَالْكِبْرِيآءِ وَالْحَمْدِ. سُبْحانَكَ! بَسَطْتَ بِالْخَيْراتِ
تو صاحب بهاء و مجد و كبريايى و حمدى. پاكى تو، دست قدرتت را به خوبيها
يَدَكَ، وَ عُرِفَتِ الْهِدايَةُ مِنْ عِنْدِكَ، فَمَنِ الْتَمَسَكَ لِدينٍ
گشوده‏اى، و هدايت از جانب تو شناخته شده، پس هر كس تو را براى دين
اَوْ دُنْيا وَجَدَكَ. سُبْحانَكَ! خَضَعَ لَكَ مَنْ جَرى‏ فى
يا دنيا بخواهد تو را مى‏يابد. پاك و منزهى، هر كه در عرصه علم تو قرار گرفته در پيشگاهت خاضع،
عِلْمِكَ، وَخَشَعَ لِعَظَمَتِكَ مادُونَ عَرْشِكَ، وَ انْقادَ لِلتَّسْليمِ
و هرچه در زير عرش توست در مقابل بزرگيت خاشع، و همه مخلوقاتت در پيشگاه تو ريسمان تسليم
لَكَ كُلُّ خَلْقِكَ. سُبْحانَكَ! لاتُحَسُّ وَ لا تُجَسُّ وَ لا تُمَسُّ،
به گردن انداخته است. پاكى تو كه با حواس برون و درون درك نشوى، و قابل لمس نمى‏باشى،
وَ لا تُكادُ وَ لا تُماطُ وَلا تُنازَعُ وَلا تُجارى‏ وَلا تُمارى‏
و احدى را قدرت حيله‏گرى و كنارزدن، و كشمكش و دعوا و غلبه و جدال و
و َلا تُخادَعُ وَ لا تُماكَرُ. سُبْحانَكَ! سَبيلُكَ جَدَدٌ، وَاَمْرُكَ رَشَدٌ،
فريب و مكر با تو نيست. پاكى تو كه راهت هموار، و برنامه‏ات صواب،
وَ اَنْتَ حَىٌّ صَمَدٌ. سُبْحانَكَ! قَوْلُكَ حُكْمٌ، وَ قَضآؤُكَ
و تو زنده و مرجع حاجتهايى. پاكى تو، گفتارت حكمت، و فرمانت
حَتْمٌ، وَ اِرادَتُكَ عَزْمٌ. سُبْحانَكَ! لا رادَّ لِمَشِيَّتِكَ
حتمى، و اراده‏ات جزمى است. پاكى تو، خواسته‏ات را رد كننده‏اى نيست،

، وَ لا مُبَدِّلَ لِكَلِماتِكَ. سُبْحانَكَ! باهِرَ الْاياتِ، فاطِرَ
و كلماتت را تغيير دهنده‏اى نمى‏باشد. پاكى تو، اى دارنده آيات روشن، اى پديد آورنده
السَّمواتِ، بارِئَ النَّسَماتِ، لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً يَدُومُ
آسمانها، اى آفريننده جانها، سپاس تو را سپاسى كه به
بِدَوامِكَ، وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً خالِداً بِنِعْمَتِكَ، وَ لَكَ
دوامت دائم ماند، و تو را سپاس سپاسى كه به نعمتت هميشه بپايد، و تو
الْحَمْدُ حَمْداً يُوازى صُنْعَكَ، وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً يَزيدُ
را سپاس سپاسى كه با احسانت برابرى كند، و تو را سپاس سپاسى كه بر
عَلى‏ رِضاكَ، وَ لَكَ الْحَمْدُ حَمْداً مَعَ حَمْدِ كُلِّ حامِدٍ، وَ
خشنوديت بيفزايد، و سپاس تو را سپاسى كه با سپاس هر سپاسگزارى توأم باشد، و
شُكْراً يَقْصُرُ عَنْهُ شُكْرُ كُلِّ - شاكِرٍ، حَمْداً لايَنْبَغى اِلاَّ
شكرى كه شكر هر شاكرى از آن‏كوتاه آيد، سپاسى كه سزاوار غير تو نباشد،
لَكَ، وَلايُتَقَرَّبُ بِهِ اِلاَّ اِلَيْكَ، حَمْداً يُسْتَدامُ بِهِ الْاَوَّلُ،
و وسيله تقرب به غير حضرتت نشود، سپاسى كه موجب دوام سپاس اول،
وَ يُسْتَدْعى‏ بِهِ دَوامُ الْاخِرِ، حَمْداً يَتَضاعَفُ عَلى‏ كُرُورِ
و به دنبال داشتن دوام سپاس پايانى شود، سپاسى كه بر گردش زمانها چند
الْاَزْمِنَةِ، وَ يَتَزايَدُ اَضْعافاً مُتَرادِفَةً، حَمْداً يَعْجِزُ عَنْ
برابر گردد، و به افزايش‏هاى پى در پى فزونى يابد، سپاسى كه فرشتگان

اِحْصآئِهِ الْحَفَظَةُ، وَ يَزيدُ عَلى‏ ما اَحْصَتْهُ فى كِتابِكَ
حافظ اعمال از شمردنش عاجز شوند، حمدى كه از شماره اعمال بندگان كه ملائكه در كتاب
الْكَتَبَةُ، حَمْداً يُوازِنُ عَرْشَكَ الْمَجيدَ، وَ يُعادِلُ كُرْسِيَّكَ
تو مى‏نويسند افزون باشد، سپاسى كه با عرش برينت هموزن باشد، و با كرسى بلندت
الرَّفيعَ، حَمْداً يَكْمُلُ لَدَيْكَ ثَوابُهُ، وَ يَسْتَغْرِقُ كُلَّ جَزآءٍ
معادل نشان دهد، سپاسى كه پاداشش از جانب تو كامل گردد، و مزدش همه مزدها را
جَزآؤُهُ، حَمْداً ظاهِرُهُ وَفْقٌ لِباطِنِهِ، وَ باطِنُهُ وَفْقٌ لِصِدْقِ
فرا گيرد، سپاسى كه ظاهرش با باطنش، و درونش با صدق نيّت وفق دهد،
النِّيَّةِ، حَمْداًلَمْ يَحْمَدْكَ خَلْقٌ مِثْلَهُ، وَلايَعْرِفُ اَحَدٌ سِواكَ
سپاسى كه هيچ آفريده به مثل آن تو را سپاس ننموده باشد، و جز تو هيچ كس
فَضْلَهُ، حَمْداً يُعانُ مَنِ اجْتَهَدَ فى تَعْديدِهِ، وَ يُؤَيَّدُ مَنْ
فضل آن را نشناسد، سپاسى كه هر كس در فراوان آوردنش زحمت كشد يارى گردد، و هر كه در كامل
اَغْرَقَ نَزْعاً فى تَوْفِيَتِهِ، حَمْداً يَجْمَعُ ما خَلَقْتَ مِنَ الْحَمْدِ،
آوردنش نهايت كوشش را به كار برد تأييد شود، سپاسى كه هر چه سپاس آفريده‏اى را دارا باشد،
وَ يَنْتَظِمُ ما اَنْتَ خالِقُهُ مِنْ بَعْدُ، حَمْداً لا حَمْدَ اَقْرَبُ
و هر چه را پس از اين به وجود آورى در برگيرد، سپاسى كه هيچ سپاس از آن
اِلى‏ قَوْلِكَ مِنْهُ، وَ لا اَحْمَدَ مِمَّنْ يَحْمَدُكَ بِهِ، حَمْداً يُوجِبُ
به كلام تو نزديكتر، و هيچ كس از آن كس كه بر اين گونه سپاس گويد سپاس گزارتر نباشد، سپاسى كه

بِكَرَمِكَ الْمَزيدَ بِوُفُورِهِ، وَ تَصِلُهُ بِمَزيدٍ بَعْدَ مَزيدٍ طَوْلاً
به كرمت باعث افزونى نعمت و وفور آن گردد، و از باب احسان پس از هر فزونى آن را
مِنْكَ، حَمْداً يَجِبُ لِكَرَمِ وَجْهِكَ، وَ يُقابِلُ عِزَّ جَلالِكَ.
به فزونى ديگر برسانى، سپاسى كه با بزرگوارى ذات تو واجب آمده، و با جلال و عظمت تو برابر باشد.
رَبِّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ، الْمُنْتَجَبِ الْمُصْطَفَى
بار خدايا بر محمد و آل محمد كه انتخاب شده و برگزيده
الْمُكَرَّمِ الْمُقَرَّبِ، اَفْضَلَ صَلَواتِكَ، وَ بارِكْ عَلَيْهِ اَتَمَّ
و گرامى و مقرب درگاه توست بهترين درودهاى خود را بفرست، و او را به كاملترين
بَرَكاتِكَ، وَ تَرَحَّمْ عَلَيْهِ اَمْتَعَ رَحَماتِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى‏
بركاتت بركت عنايت كن، و پر بهره‏ترين رحمتت را نصيب او فرما. خداوندا بر محمد و آلش
مُحَمَّدِ وَالِهِ، صَلوةً زاكِيَةً لاتَكُونُ صَلوةٌ اَزْكى‏ مِنْها، وَصَلِّ
درود فرست، درودى بالنده كه هيچ درودى از آن بالنده‏تر نباشد، و بر او درودى
عَلَيْهِ صَلوةً نامِيَةً لا تَكُونُ صَلوةٌ اَنْمى‏ مِنْها، وَ صَلِّ
فزاينده فرست كه درورى از آن فزاينده‏تر نباشد، و بر او دوردى
عَلَيْهِ صَلوةً راضِيَةً لا تَكُونُ صَلوةٌ فَوْقَها، رَبِّ صَلِّ عَلى‏
پسنديده فرست كه دورى برتر از آن نباشد، پروردگارا بر
مُحَمَّدٍ وَالِهِ، صَلوةً تُرْضيهِ وَتَزيدُ عَلى‏ رِضاهُ، وَصَلِّ عَلَيْهِ
محمد و آلش درود فرست، درودى كه وى را خشنود سازد و بيش از رضايش باشد، و بر

صَلوةً تُرْضيكَ وَتَزيدُ عَلى‏ رِضاكَ لَهُ، وَ صَلِّ - عَلَيْهِ صَلوةً
او درودى فرست كه تو را خشنود سازد و بيش از رضايت از او باشد، و بر او درودى فرست
لاتَرْضى‏ لَهُ اِلاَّ بِها، وَ لا تَرى‏ غَيْرَهُ لَها اَهْلاً. رَبِّ صَلِّ عَلى
كه براى او جز به آن خشنود نشوى، و غير او كسى را شايسته آن ندانى. پروردگارا بر محمد وآلش
‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، صَلوةً تُجاوِزُ رِضْوانَكَ، وَ يَتَّصِلُ اتِّصالُها
درود فرست، درودى كه از رضاى تو فراتر رود، و دوامش به دوام تو متصل
بِبَقآئِكَ، وَلايَنْفَدُ كَما لاتَنْفَدُ كَلِماتُكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى‏
گردد، و پايان نپذيرد چنانكه كلمات تو پايان نگيرد. پروردگارا بر محمد و آلش
مُحَمَّدٍ وَ الِهِ، صَلوةً تَنْتَظِمُ صَلَواتِ مَلائِكَتِكَ وَ اَنْبِيآئِكَ
درود فرست، درودى برابر همه درودهاى فرشتگان و پيمبران
وَ رُسُلِكَ وَ اَهْلِ طاعَتِكَ، وَ تَشْتَمِلُ عَلى‏ صَلَواتِ عِبادِكَ
و فرستادگان تو و آنان كه اهل طاعت تو باشند، و شامل بر درود بندگانت
مِنْ جِنِّكَ وَ اِنْسِكَ وَ اَهْلِ اِجابَتِكَ، وَ تَجْتَمِعُ عَلى‏ صَلوةِ
از جنّ و انس و پذيرندگان دعوتت گردد، و درود هر كه را
كُلِّ مَنْ ذَرَاْتَ وَ بَرَاْتَ مِنْ اَصْنافِ خَلْقِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلَيْهِ
از انواع مخلوقات خود كه آفريده‏اى و پديد آورده‏اى در برگيرد. خداوندا بر او و آلش
وَ الِهِ، صَلوةً تُحيطُ بِكُلِّ صَلوةٍ سالِفَةٍ وَ مُسْتَاْنَفَةٍ، وَ صَلِّ
درود فرست، درودى كه بر هر درود گذشته و تازه‏اى محيط باشد، و

عَلَيْهِ وَ عَلى‏ الِهِ، صَلوةً مَرْضِيَّةً لَكَ وَ لِمَنْ دُونَكَ، وَ تُنْشِئُ مَعَ
بر او و آلش درود فرست, درودي كه نزد تو و غير تو پسنديده باشد، و در كنار آن
ذلِكَ صَلَواتٍ تُضاعِفُ مَعَها تِلْكَ الصَّلَواتِ عِنْدَها،
درودهايى بيافرينى كه آن درودهاى گذشته را چند برابر كنى،
وَ تَزيدُها عَلى‏ كُرُورِ الْاَيّامِ زِيادَةً فى تَضاعيفَ لا يَعُدُّها
و با دور روزگار چندان بر آن اضافه كنى كه غير تو از شمارش آن ناتوان
غَيْرُكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى‏ اَطآئِبِ اَهْلِ بَيْتِهِ الَّذينَ اخْتَرْتَهُمْ
باشد. خداوندا درود فرست بر پاكيزه‏تران از اهل بيت او كه ايشان را براى اجراى فرمان خود انتخاب
لِأمْرِكَ، وَ جَعَلْتَهُمْ خَزَنَةَ عِلْمِكَ، وَ حَفَظَةَ دينِكَ، وَ
كرده‏اى، و آنان را گنجينه‏داران علم و حافظان دين و
خُلَفآءَكَ فى‏اَرْضِكَ، وَ حُجَجَكَ عَلى‏ عِبادِكَ، وَ طَهَّرْتَهُمْ
خلفاى خود در زمين، و حجت‏هاى خويش بر بندگانت قرار داده‏اى، و به اراده خود ايشان را
مِنَ الرِّجْسِ وَالدَّنَسِ تَطْهيراً بِاِرادَتِكَ، وَجَعَلْتَهُمُ الْوَسيلَةَ
از پليدى به تمام معنى پاك كرده‏اى، و آنان را وسيله‏اى به سوى - خود،
اِلَيْكَ، وَالْمَسْلَكَ اِلى‏ جَنَّتِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ،
و راه بهشت خود نموده‏اى. خداوندا بر محمد و آلش درود فرست،
صَلوةً تُجْزِلُ لَهُمْ بِها مِنْ نِحَلِكَ وَ كَرامَتِكَ، وَ تُكْمِلُ لَهُمُ
درودى كه به سبب آن بخشش و بزرگواريت را در حق ايشان بزرگ گردانى، و هر گونه

الْاَشْيآءَ مِنْ عَطاياكَ وَ نَوافِلِكَ، وَ تُوَفِّرُ عَلَيْهِمُ الْحَظَّ مِنْ
عطا و احسانت را درباره ايشان كامل كنى، و بهره آنان را از
عَوآئِدِكَ وَ فَوآئِدِكَ. رَبِّ صَلِّ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ صَلوةً لا اَمَدَ
تمام عوائد و فوائد خود سرشار نمايى. الها بر او و بر ايشان درودى فرست كه
فى اَوَّلِها، وَ لا غايَةَ لِأمَدِها، وَ لا نِهايَةَ لِاخِرِها. رَبِّ صَلِّ
آغازش را مرزى، و مدّتش را پايانى، و آخرش را نهايتى نباشد. خداوندا برايشان
عَلَيْهِمْ زِنَةَ عَرْشِكَ وَ مادُونَهُ، وَ مِلْاَسَمواتِكَ وَ ما فَوْقَهُنَّ،
درودى فرست همپايه عرش و آنچه زير عرش است، و به گنجايش آسمانها و آنچه فوق آنهاست،
وَعَدَدَ اَرَضيكَ وَ ما تَحْتَهُنَّ وَ ما بَيْنَهُنَّ، صَلوةً تُقَرِّبُهُمْ
و به شمار زمينهايت و آنچه زير آنها و ميانشان قرار دارد، درودى كه آنان را بدان سبب
مِنْكَ زُلْفى‏، وَتَكُونُ لَكَ وَ لَهُمْ رِضًى، وَ مُتَّصِلَةٌ بِنَظآئِرِهِنَّ
به كمال قرب خود رسانى، و براى تو و ايشان رضا و خشنودى باشد، و براى هميشه
اَبَداً. اَللَّهُمَّ اِنَّكَ اَيَّدْتَ دينَكَ فى كُلِّ اَوانٍ بِاِمامٍ اَقَمْتَهُ عَلَماً
به نظائر آن متصل گردد. خداوندا تو در هر زمان دينت را به سبب رهبرى بر حق تأييد كردى و او را نشانه‏اى
لِعِبادِكَ، وَ مَناراً فى بِلادِكَ، بَعْدَ اَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِكَ،
براى بندگانت، و مشعلى فروزان در شهرهايت بپا داشتى، پس از آنكه ريسمان او را به ريسمان خود وصل كردى،
وَ جَعَلْتَهُ الذَّريعَةَ اِلى‏ رِضْوانِكَ، وَ افْتَرَضْتَ طاعَتَهُ، وَ
و او را سبب دستيابى به رضاى خود ساختى، و طاعتش را بر همه واجب نمودى، و

حَذَّرْتَ مَعْصِيَتَهُ، وَ اَمَرْتَ بِامْتِثالِ اَوامِرِهِ، وَ الْاِنْتِهآءِ عِنْدَ
از نافرمانيش بيم دادى، و به اطاعت دستوراتش، و باز ايستادن از
نَهْيِهِ، وَ اَلاَّيَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَلايَتَاَخَّرَ عَنْهُ مُتَاَخِّرٌ، فَهُوَ
نواهيش، و پيشى نجستن بر او، و واپس نماندن از حضرتش فرمان دادى، پس او
عِصْمَةُ اللاَّئِذينَ، وَ كَهْفُ الْمُؤْمِنينَ، وَ عُرْوَةُالْمُتَمَسِّكينَ،
پناه پناهندگان، و ملجأ اهل ايمان، و دستاويز چنگ‏زنندگان،
وَ بَهآءُ الْعالَمينَ. اَللَّهُمَّ فَاَوْزِعْ لِوَلِيِّكَ شُكْرَ ما اَنْعَمْتَ
و جمال جهانيان است. الها، ولىّ خود را به سپاس آنچه بر او انعام كردى
بِهِ عَلَيْهِ، وَ اَوْزِعْنا مِثْلَهُ فيهِ، وَاتِهِ مِنْ لَدُنْكَ سُلْطاناً نَصيراً،
الهام كن، و ما را نيز به شكر نعمت وجود رهبر برحق ملهم نما، و از نزد خويش قدرتى يارى دهنده به او ببخش،
وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحاً يَسيراً، وَ اَعِنْهُ بِرُكْنِكَ الْاَعَزِّ، وَ اَشْدُدْ اَزْرَهُ،
و درهاى كاميابى را سهل و آسان به رويش باز كن، و او را به قوى‏ترين تكيه‏گاه خود مدد ده، و او را پشت گرم ساز،
وَ قَوِّ عَضُدَهُ، وَ راعِهِ بِعَيْنِكَ، وَاحْمِهِ بِحِفْظِكَ، وَ انْصُرْهُ
و بازويش را توان بخش، و به‏نظر لطف و عنايت خود مراقبت كن، و به حفظ خويش حمايت نما، و او را به
بِمَلائِكَتِكَ، وَامْدُدْهُ بِجُنْدِكَ الْاَغْلَبِ، وَ اَقِمْ بِهِ كِتابَكَ
ملائكه خود يارى ده، و به نيرومندترين سپاهت مدد رسان، و كتاب
وَ حُدوُدَكَ وَ شَرآئِعَكَ وَ سُنَنَ رَسُولِكَ صَلَواتُكَ اللَّهُمَّ
و حدود و شرايعت و سنت‏هاى رسولت را - كه صلواتت بر او

عَلَيْهِ وَ الِهِ، وَ اَحْىِ بِهِ ما اَماتَهُ الظّالِمُونَ مِنْ مَعالِمِ دِينِكَ،
و آلش باد - به وسيله او بر پادار، و آنچه از علائم آئينت را كه اهل تجاوز ميرانده‏اند به‏وسيله او زنده‏كن،
وَ اجْلُ بِهِ صَدآءَ الْجَوْرِ عَنْ طَريقَتِكَ، وَ اَبِنْ بِهِ الضَّرّاءَ
و از بركت وجودش زنگار ستم از طريقت خود پاك فرما، و ناهموارى را از جادّه خود
مِنْ سَبيلِكَ، وَ اَزِلْ بِهِ النّاكِبينَ عَنْ صِراطِكَ، وَ امْحَقْ
برطرف كن، و به وسيله او آنان را كه انحراف از راهت گزيده‏اند از سر راه بردار، و آنان را كه
بِهِ بُغاةَ قَصْدِكَ عِوَجاً، وَ اَلِنْ جانِبَهُ لِأوْلِيآئِكَ، وَابْسُطْ يَدَهُ
قصد ايجاد كجى دارند از عرصه‏گاه حيات ريشه كن فرما، و دلش را در حق دوستانت نرم، و دستش
عَلى‏ اَعْدآئِكَ، وَهَبْ لَنا رَاْفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ وَ تَعَطُّفَهُ وَ تَحَنُّنَهُ،
را بر دشمنات گشوده ساز، و رأفت و رحمت و عطوفت و مهربانيش را به ما ارزانى دار،
وَاجْعَلْنا لَهُ سامِعينَ مُطيعينَ، وَ فى رِضاهُ ساعينَ، وَ اِلى‏
و ما را از گوش دهندگان و اطاعت كنندگان وى قرار ده، و در راه خشنودى حضرتش پوينده، و در
نُصْرَتِهِ وَ الْمُدافَعَةِ عَنْهُ مُكْنِفينَ، وَ اِلَيْكَ وَ اِلى‏ رَسُولِكَ -
يارى و دفاع از او مددكار قرار ده، و بدين ترتيب به حضرت تو و رسول بزرگوارت
صَلَواتُكَ اللَّهُمَّ عَلَيْهِ وَ الِهِ - بِذلِكَ مُتَقَرِّبينَ. اَللَّهُمَّ وَ صَلِّ
-كه درودت بر او و آلش باد- تقرب جوئيم. الها، و بر دوستان ايشان درود فرست
عَلى‏ اَوْلِيآئِهِمُ الْمُعْتَرِفينَ بِمَقامِهِمْ، اَلْمُتَّبِعينَ مَنْهَجَهُمْ،
كه به مقامشان اعتراف دارند، و پيرو راهشان هستند،

اَلْمُقْتَفينَ اثارَهُمْ، اَلْمُسْتَمْسِكينَ بِعُرْوَتِهِمْ، اَلْمُتَمَسِّكينَ
و دنباله‏رو آثارشان، و چنگ زننده به دستاويزشان، و متمسّك
بِوِلايَتِهِمْ، اَلْمُؤْتَمّينَ بِاِمامَتِهِمْ، اَلْمُسَلِّمينَ لاَِمْرِهِمْ،
به ولايتشان، و اقتدا كننده به امامتشان، و تسليم امرشان،
اَلْمُجْتَهِدينَ فى طاعَتِهِمْ، اَلْمُنْتَظِرينَ اَيّامَهُمْ، اَلْمآدّينَ اِلَيْهِمْ
و كوشنده در فرمانبرداريشان، و منتظر حكومتشان، و چشم دوخته
اَعْيُنَهُمْ، اَلصَّلَواتِ‏الْمُبارَكاتِ‏الزّاكِياتِ‏النّامِياتِ الْغادِياتِ
بر ايشانند، درودهاى پربركت و پاكيزه و فزاينده‏اى كه صبحگاهان و شامگاهان
الرَّائِحاتِ، وَ سَلِّمْ عَلَيْهِمْ وَ عَلى‏ اَرْواحِهِمْ، وَ اجْمَعْ عَلَى
در رسند، و درود فرست بر ايشان و بر ارواحشان، و كارشان را بر اساس
التَّقْوى‏ اَمْرَهُمْ، وَ اَصْلِحْ لَهُمْ شُؤُونَهُمْ، وَ تُبْ عَلَيْهِمْ،
تقوا فراهم‏آور، و احوالشان را به سامان‏آر، و توبه آنان را قبول فرما،
اِنَّكَ اَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ، وَ خَيْرُ الْغافِرينَ، وَ اجْعَلْنا
زيرا كه تو بسى توبه‏پذير و مهربان، و بهترين آمرزندگانى، و ما را
مَعَهُمْ فى دارِ السَّلامِ بِرَحْمَتِكَ، يا اَرْحَمَ الراحِمينَ.
به رحمت خود در جايگاه امن و امان در كنار ايشان قرار ده، اى مهربان‏ترين مهربانان.
اَللَّهُمَّ هذا يَوْمُ عَرَفَةَ، يَوْمٌ شَرَّفْتَهُ وَ كَرَّمْتَهُ وَ عَظَّمْتَهُ، نَشَرْتَ
خداوندا، اين روز عرفه روزى است كه آن را شرافت و كرامت و عظمت دادى، سفره

فيهِ رَحْمَتَكَ، وَ مَنَنْتَ فيهِ بِعَفْوِكَ، وَ اَجْزَلْتَ فيهِ عَطِيَّتَكَ،
رحمتت را در آن گستردى، و با بخششت بربندگان منّت‏نهادى، و عطايت را در آن فراوان نمودى،
وَ تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلى‏ عِبادِكَ. اَللَّهُمَّ وَ اَنَا عَبْدُكَ الَّذى اَنْعَمْتَ
و به وسيله‏اش بر بندگان خود احسان كردى. بارالها، و من آن بنده‏اى هستم كه قبل از آفريدنش و پس از
عَلَيْهِ قَبْلَ خَلْقِكَ لَهُ وَبَعْدَ خَلْقِكَ اِيّاهُ، فَجَعَلْتَهُ مِمَّنْ هَدَيْتَهُ
خلقتش بر او انعام فرمودى، و او را از جمله كسانى قرار دادى كه به آئين خود
لِدينِكَ، وَ وَفَّقْتَهُ لِحَقِّكَ، وَ عَصَمْتَهُ بِحَبْلِكَ، وَ اَدْخَلْتَهُ
رهبرى نمودى، و براى اداى حقّ خويش توفيق دادى، و او را با ريسمان خويش نگاه‏داشتى، و در
فى‏حِزْبِكَ، وَاَرْشَدْتَهُ لِمُوالاةِ اَوْلِيآئِكَ، وَمُعاداةِاَعْدآئِكَ،
حزب خود وارد كردى، و به دوستدارى دوستانت، و دشمنى دشمنانت رهنمون شدى،
ثُمَّ اَمَرْتَهُ فَلَمْ يَاْتَمِرْ، وَ زَجَرْتَهُ فَلَمْ يَنْزَجِرْ، وَ نَهَيْتَهُ عَنْ
و با اين همه به او دستور دادى ولى اطاعت نكرد، و نهى فرمودى امّا باز نايستاد،
مَعْصِيَتِكَ فَخالَفَ اَمْرَكَ اِلى‏ نَهْيِكَ، لا مُعانَدَةً لَكَ، وَ لاَ
و از نافرمانى‏خود بر حذرش داشتى ولى پس از امر تو به سوى نهيت شتافت، نه از باب دشمنى باتو، و نه‏
اسْتِكْباراً عَلَيْكَ، بَلْ دَعاهُ هَواهُ اِلى‏ ما زَيَّلْتَهُ، وَاِلى‏ ما
از جهت گردنكشى در برابر تو، بلكه هواى نفس وى را به آنچه تواش از آن راندى و
حَذَّرْتَهُ، وَ اَعانَهُ عَلى‏ ذلِكَ عَدُوُّكَ وَ عَدُوُّهُ، فَاَقْدَمَ عَلَيْهِ
ترساندى كشاند، و دشمن تو و دشمن او وى را در اين زمينه كمك داد، تا در عين معرفت‏

عارِفاً بِوَعيدِكَ، راجِياً لِعَفْوِكَ، واثِقاً بِتَجاوُزِكَ، وَ كانَ
به تهديد تو دست به گناه زد، در حالى كه به عفوت اميدوار، و به گذشتت اعتماد داشت، با وجود
اَحَقَّ عِبادِكَ مَعَ ما مَنَنْتَ عَلَيْهِ اَلاَّيَفْعَلَ. وَها اَنَاذا بَيْنَ
آن همه محبت كه در حقش فرمودى شايسته‏ترين بندگانت بود كه دامن آلوده نكند. و اينك من
يَدَيْكَ صاغِراً ذَليلاً خاضِعاً خاشِعاً خائِفاً مُعْتَرِفاً بِعَظيمٍ
در برابرت خوار و ذليل و خاضع و خاشع و ترسان و معترف به گناهان بزرگى
مِنَ الذُّنُوبِ تَحَمَّلْتُهُ، وَ جَليلٍ مِنَ الْخَطايَا اجْتَرَمْتُهُ،
كه بارش را بر دوش برداشته‏ام، و خطاهاى فراوانى كه انجام داده‏ام ايستاده‏ام،
مُسْتَجيراً بِصَفْحِكَ، لآئِذاً بِرَحْمَتِكَ، مُوقِناً اَنَّهُ لايُجيرُنى
و به عفوت پناه آورده‏ام، و به رحمتت ملتجى شده‏ام، و حتم دارم كه امان‏دهنده‏اى
مِنْكَ مُجيرٌ، وَلايَمْنَعُنى مِنْكَ مانِعٌ، فَعُدْ عَلَىَّ بِما
مرا از تو امان نمى‏دهد، و باز دارنده‏اى مرا از تو باز نمى‏دارد، پس آنچه را بر معصيت‏كار
تَعُودُ بِهِ عَلى‏ مَنِ اقْتَرَفَ مِنْ تَغَمُّدِكَ، وَجُدْ عَلَىَّ بِما تَجُودُ
مى‏پوشى به من عنايت كن، و عفوى كه به تسليم شونده به حضرتت مى‏بخشى
بِهِ عَلى‏ مَنْ اَلْقى‏ بِيَدِهِ اِلَيْكَ مِنْ عَفْوِكَ، وَ امْنُنْ عَلَىَّ بِما
بر من ببخش، و آمرزشى را كه چون به شخص اميدوار مرحمت كنى
لايَتَعاظَمُكَ اَنْ تَمُنَّ بِهِ عَلى‏ مَنْ اَمَّلَكَ مِنْ غُفْرانِكَ، وَاجْعَلْ
در نظرت بزرگ نمى‏نمايد بر من منّت بنه، و در اين

لى فى هذَا الْيَوْمِ نَصيباً اَنالُ بِهِ حَظّاً مِنْ رِضْوانِكَ،
روز به من نصيبى مرحمت فرما كه به سبب آن بهره‏اى از رضاى تو يابم، و از آنچه
وَلا تَرُدَّنى صِفْراً مِمّا يَنْقَلِبُ بِهِ‏الْمُتَعَبِّدُونَ لَكَ مِنْ عِبادِكَ،وَاِنّى
قسمت كوشندگان در عبادتت مى‏شود مرا تهيدست بر مگردان، و من
وَ اِنْ لَمْ اُقَدِّمْ ما قَدَّمُوهُ مِنَ الصّالِحاتِ فَقَدْ قَدَّمْتُ تَوْحيدَكَ
گرچه اعمال صالحه‏اى كه آنان پيش فرستاده‏اند پيش نفرستاده‏ام ولى توحيد
وَ نَفْىَ الْأضْدادِ وَ الْاَنْدادِ وَ الْاَشْباهِ عَنْكَ، وَ اَتَيْتُكَ مِنَ
تو و نفى هر گونه شبه يا همتا يا همانند را از وجود مباركت قبول كرده و از همان
الْاَبْوابِ الَّتى اَمَرْتَ اَنْ تُؤْتى‏ مِنْها، وَ تَقَرَّبْتُ اِلَيْكَ بِما
راهها كه فرمان داده‏اى تا از آن به سويت آيند آمده‏ام، و تقرب جستم به تو
لايَقْرُبُ اَحَدٌ مِنْكَ اِلاّ بِالتَّقَرُّبِ بِهِ، ثُمَّ اَتْبَعْتُ ذلِكَ
با آن وسيله‏اى كه كسى جز با تقرب به آن به قرب حضرتت نرسد، و به‏دنبال آن دل
بِالْاِنابَةِ اِلَيْكَ، وَ التَّذَلُّلِ وَ الْاِسْتِكانَةِ لَكَ، وَ حُسْنِ الظَّنِّ
دادن به تو و خوارى و زارى در برابر و حسن ظن و اطمينان كامل به آنچه را
بِكَ، وَ الثِّقَةِ بِما عِنْدَكَ، وَ شَفَعْتُهُ بِرَجآئِكَ الَّذى قَلَّ ما
نزد توست بدرقه كرده‏ام، و اميد به تو را كه كمتر اميدوارى باداشتن آن
يَخيبُ عَلَيْهِ راجيكَ، وَ سَاَلْتُكَ مَسْئَلَةَ الْحَقيرِ الذَّليلِ
نوميد مى‏شود ضميمه آن نمودم، و همانند درخواست شخص - كوچك خوار

الْبآئِسِ‏الْفَقيرِالْخآئِفِ‏الْمُسْتَجيرِ، وَ مَعَ ذلِكَ خيفَةً وَتَضرُّعاً
بينواى تهيدست ترسان پناه‏خواهنده از تو درخواست كردم، همراه با بيم و زارى
وَ تَعَوُّذاً وَ تَلَوُّذاً، لا مُسْتَطيلاً بِتَكَبُّرِ الْمُتَكَبِّرينَ، وَ لا مُتَعالِياً
و امان‏طلبى و پناه‏خواهى، نه از روى گردنكشى ناشى از كبر متكبران، و نه از روى بلند پروازى
بِدآلَّةِ الْمُطيعينَ، وَ لا مُسْتَطيلاً بِشَفاعَةِ الشّافِعينَ، وَ اَنَا
ناشى از خاطرجمعى فرمانبرداران، و نه از روى برترى‏جويى بر پايه شفاعت شفيعان، و من
بَعْدُ اَقَلُّ الْاَقَلّينَ، وَ اَذَلُّ الْاَذَلّينَ، وَ مِثْلُ الذَّرَّةِ اَوْ دُونَها.
گذشته از اين، كمترين كمتران، و خوارترين خواران، و همانند ذرّه يا كمتر از آنم.
فَيامَنْ لَمْ يُعاجِلِ‏الْمُسيئينَ، وَلا يَنْدَهُ الْمُتْرَفينَ، وَيامَنْ يَمُنُّ
پس اى آن كه در عقاب بدكاران عجله نمى‏كنى، و فراخى عيش مترفين را ناگهان نمى‏گيرى، و اى كه از
بِاِقالَةِ الْعاثِرينَ، وَ يَتَفَضَّلُ بِاِنْظارِ الْخاطِئينَ، اَنَا الْمُسى‏ءُ
لغزش لغزندگان درمى‏گذرى، و به خطاكاران مهلت مى‏دهى، منم آن بدكار
الْمُعْتَرِفُ الْخاطِئُ الْعاثِرُ، اَنَا الَّذى اَقْدَمَ عَلَيْكَ مُجْتَرِئاً،
معترف، خطاكار لغزش‏دار، منم كه از روى جرأت بر عليه تو قدم برداشتم،
اَنَا الَّذى عَصاكَ - مُتَعَمِّداً، اَنَا الَّذِى اسْتَخْفى‏ مِنْ عِبادِكَ وَ
منم كه از روى عمد نافرمانيت كردم، منم كه كار زشت خود را از بندگانت پوشانده و آشكارا به مخالفت
بارَزَكَ، اَنَا الَّذى هابَ عِبادَكَ وَ اَمِنَكَ، اَنَا الَّذى لَمْ يَرْهَبْ
با تو برخاستم، منم كه از بندگان تو ترسيده و از حضرت تو ايمن گشتم، منم كه از هيبت تو

سَطْوَتَكَ، وَ لَمْ يَخَفْ بَاْسَكَ، اَنَا الْجانى عَلى‏ نَفْسِهِ، اَنَا
نهراسيده، و از خشمت نترسيدم، منم كه در حق خود جنايت كردم، منم
الْمُرْتَهَنُ بِبَلِيَّتِهِ، اَنَا الْقَليلُ الْحَيآءِ، اَنَا الطَّويلُ الْعَنآءِ، بِحَقِّ
كه در گرو بلاى خودم، منم كه كم حياام، منم كه داراى گرفتارى فراوانم. به حق
مَنِ انْتَجَبْتَ مِنْ خَلْقِكَ، وَ بِمَنِ اصْطَفَيْتَهُ لِنَفْسِكَ، بِحَقِّ
آن كه او را از خلق خود برگزيدى، و حضرتش را براى خود پسنديدى، به حق
مَنِ اخْتَرْتَ مِنْ بَرِيَّتِكَ، وَ مَنِ اجْتَبَيْتَ لِشَاْنِكَ، بِحَقِّ
آن كه از آفريدگانت اختيار فرمودى، و براى امر خود برگزيدى، به حق آن كه
مَنْ وَصَلْتَ طاعَتَهُ بِطاعَتِكَ، وَ مَنْ جَعَلْتَ مَعْصِيَتَهُ
طاعتش را به طاعت خود وصل كردى، و آن كه نافرمانيش را همانند نافرمانى
كَمَعْصِيَتِكَ، بِحَقِّ مَنْ قَرَنْتَ مُوالاتَهُ بِمُوالاتِكَ، وَ مَنْ
خود قلمداد كرده‏اى، به حق آن كه دوستيش را به دوستى خود مقرون ساختى، و دشمنيش
نُطْتَ مُعاداتَهُ بِمُعاداتِكَ، تَغَمَّدْنى فى يَوْمى هذا بِما تَتَغَمَّدُ
را به دشمنى خود مرتبط نمودى، مرا در اين‏روز جامه‏اى بپوشان كه بر آن كس مى‏پوشانى كه از گناه
بِهِ مَنْ جَاَرَ اِلَيْكَ مُتَنَصِّلاً، وَ عاذَ بِاسْتِغْفارِكَ تآئِباً، وَ
خود به حضرتت زارى و عذرخواهى نموده، و در حال توبه پناهنده به آمرزشت شده، و
تَوَلَّنى بِماتَتَوَلّى‏ بِهِ‏اَهْلَ طاعَتِكَ وَالزُّلْفى‏ لَدَيْكَ وَالْمَكانَةِ
مرا بدان‏سان كه اهل طاعت و قرب و منزلت نزد خود را سرپرستى مى‏كنى سرپرستى

مِنْكَ، وَ تَوَحَّدْنى بِما تَتَوَحَّدُ بِهِ مَنْ وَفى‏ بِعَهْدِكَ، وَ اَتْعَبَ
كن، و خود به تنهايى آنچه را كه به وفاكنندگان به عهدت و به تعب‏اندازندگان وجود خويش در راهت و
نَفْسَهُ فى ذاتِكَ، وَ اَجْهَدَها فى مَرْضاتِكَ، وَلاتُؤاخِذْنى
خسته‏كنندگان خود جهت خوشنوديت مى‏دهى به من عطا كن، و مرا به تقصير
بِتَفْريطى فى جَنْبِكَ، وَ تَعَدّى طَوْرى فى حُدُودِكَ، وَ
در حقّت، و تجاوز از مرز خوشنوديت، و پافراگذاشتن از احكامت
مُجاوَزَةِ اَحْكامِكَ، وَلا تَسْتَدْرِجْنى بِاِمْلآئِكَ لِى‏اسْتِدْراجَ
مجازات مكن، و با مهلت‏دادن به من غافلگيرم منما همچون غافلگير ساختن كسى كه
مَنْ مَنَعَنى خَيْرَ ما عِنْدَهُ، وَ لَمْ يَشْرَكْكَ فى حُلُولِ نِعْمَتِهِ
خيرش را از من بازگيرد، و تو را در رسيدن نعمتهايش به من شريك
بى، وَ نَبِّهْنى مِنْ رَقْدَةِ الْغافِلينَ، وَ سِنَةِ الْمُسْرِفينَ، وَ نَعْسَةِ
نداند، و مرا از خواب غافلين، و خواب‏آلودگى مسرفين، و چرت به خود واگذاشتگان
الْمَخْذُولينَ، وَ خُذْ بِقَلْبى اِلى‏ مَا اسْتَعْمَلْتَ بِهِ الْقانِتينَ،
بيدار كن، و دلم را به مسيرى ببر كه فرمانبرانت را به آن گماشته‏اى،
وَ اسْتَعْبَدْتَ بِهِ الْمُتَعَبِّدينَ، وَ اسْتَنْقَذْتَ بِهِ الْمُتَهاوِنينَ، وَ
و كوشش كنندگان در عرصه گاه عبادت را بر آن داشته‏اى، و مسامحه‏كاران را با آن نجات داده‏اى،
اَعِذْنى مِمّا يُباعِدُنى عَنْكَ، وَ يَحُولُ بَيْنى وَ بَيْنَ حَظّى مِنْكَ،
و مرا از آنچه موجب دورى از تو شود، و ميان من و بهره‏ام از تو حايل گردد،

وَيَصُدُّنى عَمّا اُحاوِلُ لَدَيْكَ، وَسَهِّلْ لى مَسْلَكَ‏الْخَيْراتِ
و از آنچه نزد تو مى‏جويم باز مى‏دارد پناه ده، و راه سلوك خيرات را به
اِلَيْكَ، وَالْمُسابَقَةَ اِلَيْها مِنْ حَيْثُ اَمَرْتَ، وَ الْمُشآحَّةَ فيها
سوى خود، و پيشى گرفتن‏به آنها را بدان صورت كه دستور داده‏اى، و رقابت در آنها را به نحوى كه
عَلى‏ ما اَرَدْتَ، وَلاتَمْحَقْنى فيمَنْ تَمْحَقُ مِنَ الْمُسْتَخِفّينَ
خواسته‏اى برايم هموار كن، و مرا در زمره سبك‏شمرندگان تهديدهايت كه آنها را ازميان برمى‏دارى
بِما اَوْعَدْتَ، وَلاتُهْلِكْنى مَعَ مَنْ تُهْلِكُ مِنَ الْمُتَعَرِّضينَ
ازميان برندار، و همراه با كسانى كه در معرض دشمنيت قرار گرفته‏اند و هلاكشان مى‏كنى
لِمَقْتِكَ،وَلاتُتَبِّرْنى فيمَنْ تُتَبِّرُ مِنَ الْمُنْحَرِفينَ عَنْ سُبُلِكَ،
هلاك مكن، و در زمره منحرفين از راههايت كه تباهشان مى‏كنى تباه مكن،
وَ نَجِّنى مِنْ غَمَراتِ الْفِتْنَةِ، وَخَلِّصْنى مِنْ لَهَواتِ الْبَلْوى‏،
و از گردابهاى فتنه رهائيم ده، و از گلوگاه بلاها نجاتم بخش،
وَ اَجِرْنى مِنْ اَخْذِ الاِْمْلآءِ، وَ حُلْ بَيْنى وَبَيْنَ عَدُوٍّ يُضِلُّنى،
و از غافلگير شدن در امانم بر، و بين من و دشمنى كه به ضلالتم افكند،
وَ هَوىً يُوبِقُنى، وَ مَنْقَصَةٍ تَرْهَقُنى، وَ لاتُعْرِضْ عَنّى
و هوسى كه نابودم كند، و عيبى كه از پايم اندازد فاصله شو، و از من روى مگردان آنگونه كه رويگردان
اِعْراضَ مَنْ لاتَرْضى‏ عَنْهُ بَعْدَ غَضَبِكَ، وَ لا تُؤْيِسْنى مِنَ
مى‏شوى از كسى كه بعد از غضب بر او ديگر از وى خشنود نمى‏شوى، و از اميد به خودت

الْاَمَلِ فيكَ فَيَغْلِبَ عَلَىَ‏الْقُنُوطُ مِنْ‏رَحْمَتِكَ، وَلاتَمْنِحْنى
نااميدم مكن به طورى كه يأس از رحمتت بر من غالب گردد، و چندانم مرحمت مكن
بِما لاطاقَةَ لى بِهِ فَتَبْهَظَنى مِمّا تُحَمِّلُنيهِ‏مِنْ فَضْلِ مَحَبَّتِكَ،
كه طاقتش را نداشته باشم و از زيادى محبتت گرانبار گردم،
وَلاتُرْسِلْنى مِنْ يَدِكَ اِرْسالَ مَنْ لا خَيْرَ فيهِ وَلاحاجَةَ
و مرا از دست لطف رها مكن همچون رها كردن كسى كه خيرى در او نبوده و تو را
بِكَ اِلَيْهِ وَ لا اِنابَةَ لَهُ، وَ لا تَرْمِ بى رَمْىَ مَنْ سَقَطَ مِنْ عَيْنِ
با او كارى نيست و راه برگشت ندارد، و مرا مانند كسى كه از نظر التفاتت افتاده،
رِعايَتِكَ، وَ مَنِ اشْتَمَلَ عَلَيْهِ الْخِزْىُ مِنْ عِنْدِكَ، بَلْ خُذْ
و همچون كسى كه رسوايى از سوى تو تمام وجودش را گرفته دور مينداز، بلكه از
بِيَدى مِنْ سَقْطَةِ الْمُتَرَدّينَ، وَ وَهْلَةِ الْمُتَعَسِّفينَ، وَ زَلَّةِ
درافتادن درافتادگان، و هول و هراس گمراهان، و لغزش
الْمَغْرُورينَ، وَ وَرْطَةِ الْهالِكينَ، وَ عافِنى مِمَّا ابْتَلَيْتَ بِهِ
فريب‏خوردگان، و پرتگاه تباه‏شدگان حفظ فرما، و از آنچه گروه بندگان و كنيزانت را به آن دچار
طَبَقاتِ عَبيدِكَ وَ اِمآئِكَ، وَ بَلِّغْنى مَبالِغَ مَنْ عُنيتَ بِهِ،
نموده‏اى سلامت بخش، و به مقامات كسى برسان كه به او عنايت داشته
وَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِ، وَ رَضيتَ عَنْهُ، فَاَعَشْتَهُ حَميداً، وَ تَوَفَّيْتَهُ
و بر وى انعام نموده و از او خشنود گشته‏اى، و سعادتمند زنده‏اش داشته، و نيكبخت

سَعيداً، وَ طَوِّقْنى طَوْقَ الْاِقْلاعِ عَمّا يُحْبِطُ الْحَسَناتِ، وَ
ميرانده‏اى، و طوق پرهيز از موجبات بطلان حسنات و زوال بركات را
يَذْهَبُ بِالْبَرَكاتِ، وَ اَشْعِرْ قَلْبِىَ الْاِزْدِجارَ عَنْ قَبآئِحِ
به گردنم انداز، و نفرت از زشتى گناه، و رسوايى
السَّيِّئاتِ، وَ فَواضِحِ الْحَوْباتِ، وَلاتَشْغَلْنى بِما لا اُدْرِكُهُ
معصيت را در قلبم جاى ده، و مرا به‏برنامه‏اى كه جز با كمك تو به آن نمى‏رسم سرگرم مساز تا از
اٍلا بٍکَ عَما لا يرضيک عني غَيره, وَ اَنزٍع مٍن قَلبي حب دنيا
كه غير آن تو را از من راضى نمى‏كند باز مانم، و از سويداى قلبم عشق دنياى دون را كه مرا از
دَنِيَّةٍ تَنْهى‏ عَمّا عِنْدَكَ، وَ تَصُدُّ عَنِ ابْتِغآءِ الْوَسيلَةِ اِلَيْكَ،
آنچه نزد توست باز مى‏دارد، و از جستن وسيله به سوى تو مانع مى‏گردد،
وَ تُذْهِلُ عَنِ التَّقَرُّبِ مِنْكَ، وَ زَيِّنْ لِىَ التَّفَرُّدَ بِمُناجاتِكَ
و از تحصيل مقام قرب به تو غافل مى‏نمايد ريشه‏كن فرما، و خلوت راز و نياز با خود را
بِاللَّيْلِ وَالنَّهارِ، وَهَبْ لى عِصْمَةً تُدْنينى مِنْ خَشْيَتِكَ،
در شب و روز در نظرم بياراى، و به من مقام عصمتى عنايت كن كه به خشيت تو نزديك،
وَ تَقْطَعُنى عَنْ رُكُوبِ مَحارِمِكَ، وَ تَفُكُّنى مِنْ اَسْرِ
و از ارتكاب محرّمات تو جدايم سازد، و از اسارت گناهان كبيره
الْعَظآئِمِ، وَهَبْ لِىَ التَّطْهيرَ مِنْ دَنَسِ الْعِصْيانِ، وَ اَذْهِبْ
رهائيم دهد، و مرا از آلودگى گناه پاك كن، و پليدى خطاها

عَنّى دَرَنَ الْخَطايا، وَ سَرْبِلْنى بِسِرْبالِ عافِيَتِكَ، وَ رَدِّنى
را از من ببر، و لباس عافيت خود را بر من بپوشان، و رداى سلامتت را
رِدآءَ مُعافاتِكَ، وَ جَلِّلْنى سَوابِغَ نَعْمآئِكَ، وَ ظاهِرْ لَدَىَّ
بر دوشم افكن، و خلعت نعمتهاى فراوان و كاملت را بر تنم كن، و احسان و نعمت خود را
فَضْلَكَ وَ طَوْلَكَ، وَ اَيِّدْنى بِتَوْفيقِكَ وَ تَسْديدِكَ، وَ اَعِنّى
بر من پياپى ساز و به توفيق و ارشادت تأييدم فرما، و بر
عَلى‏ صالِحِ النِّيَّةِ، وَ مَرْضِىِّ الْقَوْلِ، وَ مُسْتَحْسَنِ الْعَمَلِ،
نيّت شايسته و كلام پسنديده و كار نيك ياريم ده،
وَلاتَكِلْنى اِلى‏ حَوْلى وَقَوَّتى دُونَ حَوْلِكَ وَ قُوَّتِكَ،
و به جاى حول و قوّه خودت مرا به حول و قوّه خودم وامگذار، و در آن روز كه مرا براى لقاى خود
وَلاتُخْزِنى يَوْمَ تَبْعَثُنى لِلِقآئِكَ، وَلاتَفْضَحْنى بَيْنَ يَدَىْ اَوْلِيآئِكَ،
برانگيزى خوار و ذليلم - مكن، و در برابر اولياءت رسوايم منما،
وَلاتُنْسِنى ذِكْرَكَ، وَلاتُذْهِبْ عَنّى شُكْرَكَ، بَلْ اَلْزِمْنيهِ
و ياد خود را از ذهنم مبر، و توان اداى شكرت را از من سلب مكن، بلكه زمانى‏كه
فى اَحْوالِ السَّهْوِ عِنْدَ غَفَلاتِ الْجاهِلينَ لِالآئِكَ،
جاهلان بى‏خبر غافلانه نعمتهايت را فراموش كنند اداى شكر را ملازم من ساز، و
وَ اَوْزِعْنى اَنْ اُثْنِىَ بِما اَوْلَيْتَنيهِ، وَ اَعْتَرِفَ بِما اَسْدَيْتَهُ اِلَىَّ،
توفيق ثنايت را به‏سبب آنچه به‏من عطا نموده‏اى، و اعتراف به‏آنچه را كه ارزانيم داشته‏اى به من مرحمت كن،

وَ اجْعَلْ رَغْبَتى اِلَيْكَ فَوْقَ رَغْبَةِ الرّاغِبينَ، وَ حَمْدى اِيّاكَ
و رغبتم را به سويت بالاتر از رغبت ديگران، و ستايشم را در حقّت فوق ستايش ديگران
فَوْقَ حَمْدِ الْحامِدينَ، وَلاتَخْذُلْنى عِنْدَ فاقَتى اِلَيْكَ،
قرار ده، و مرا به هنگام نياز به خود دچار خذلان - مكن، و
وَلاتُهْلِكْنى بِما اَسْدَيْتُهُ اِلَيْكَ، وَلاتَجْبَهْنى بِما جَبَهْتَ بِهِ
به سزاى اعمالى كه به پيشگاهت تقديم داشته‏ام هلاكم منما، و آن‏گونه كه دشمنان را از خود مى‏رانى
الْمُعانِدينَ لَكَ، فَاِنّى لَكَ مُسَلِّمٌ، اَعْلَمُ اَنَّ الْحُجَّةَ لَكَ،
مرا از خود مران، چرا كه من سرسپرده توام، مى‏دانم كه حجت توراست،
وَ اَنَّكَ اَوْلى‏ بِالْفَضْلِ، وَ اَعْوَدُ بِالْاِحْسانِ، وَ اَهْلُ التَّقْوى‏،
و تو سزاوار به تفضّل، و خو كرده به احسان، و شايسته آنى كه از تو پروا گيرند،
وَ اَهْلُ الْمَغْفِرَةِ، وَ اَنَّكَ بِاَنْ تَعْفُوَ اَوْلى‏ مِنْكَ بِاَنْ تُعاقِبَ، وَ
و اهل و آمرزشى، و آگاهم كه به عفوكردن سزاوارتر از عقاب‏كردنى، و
اَنَّكَ بِاَنْ تَسْتُرَ اَقْرَبُ مِنْكَ اِلى‏ اَنْ تَشْهَرَ، فَاَحْيِنى حَيوةً
به پرده‏پوشى از پرده‏درى نزديكترى، پس زنده‏ام بدار به حيات پاكيزه‏اى كه
طَيِّبَةً تَنْتَظِمُ بِما اُريدُ، وَ تَبْلُغُ ما اُحِبُّ مِنْ حَيْثُ لا اتى ما
خواسته‏هايم را برآورده سازد، و همه آنچه را كه دوست مى‏دارم فراهم آورد بدون آنكه ناپسند
تَكْرَهُ، وَلااَرْتَكِبُ ما نَهَيْتَ عَنْهُ، وَ اَمِتْنى ميتَةَ مَنْ يَسْعى‏
تواز من سرزند، و منهيّات تو از من صادر شود، و مانند آن كسى بميران كه نور او از پيشاپيش

نُورُهُ بَيْنَ يَدَيْهِ وَ عَنْ يَمينِهِ، وَ ذَلِّلْنى بَيْنَ يَدَيْكَ، وَ اَعِزَّنى
و از جانب راستش - روان مى‏گردد، و مرا در محضرت ذليل، و در نزد
عِنْدَ خَلْقِكَ، وَ ضَعْنى اِذا خَلَوْتُ بِكَ، وَ ارْفَعْنى بَيْنَ
بندگانت عزيز گردان، و چون به خلوت مناجات بنشينم خاشعم ساز، و در ميان بندگانت
عِبادِكَ، وَ اَغْنِنى عَمَّنْ هُوَ غَنِىٌّ عَنّى، وَ زِدْنى اِلَيْكَ فاقَةً
رفعتم ده، و از آن‏كه از من بى‏نياز است بى‏نيازم كن، و بر فقر و تهيدستيم نسبت به حضرتت
وَ فَقْراً، وَ اَعِذْنى مِنْ شَماتَةِ الْاَعْدآءِ، وَ مِنْ حُلُولِ الْبَلآءِ
بيفزا، و از سرزنش دشمنان (دشمن‏شادى)، و رسيدن بلا، و خوارى
وَ مِنَ الذُّلِّ وَ الْعَنآءِ، تَغَمَّدْنى فيمَا اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنّى بِما
و رنج پناهم ده، و درباره آنچه از زشتيهايم آگاهى مرا بپوشان به آنچه كه مى‏پوشاند به آن كسى‏كه به
يَتَغَمَّدُ بِهِ الْقادِرُ عَلَى الْبَطْشِ لَوْلا حِلْمُهُ، وَ الْاخِذُ عَلَى الْجَريرَة
سختگيرى قدرت دارد ولى حلمش مانع است، و بر كيفر دادن تواناست
ِلَوْ لا اَناتُهُ، وَ اِذا اَرَدْتَ بِقَوْمٍ فِتْنَةً اَوْ سُوءً افَنَجِّنى مِنْها
اما شكيبايى مى‏كند، و چون در حق قومى فتنه يا بدى بخواهى پس مرا از باب اينكه در پوشش تو
لِواذاً بِكَ، وَاِذْ لَمْ‏تُقِمْنى مَقامَ‏فَضيحَةٍ فى دُنْياكَ فَلا تُقِمْنى
درآمده‏ام نجات ده، و چون مرا در دنياى خود در موقف افتضاح بپا نداشتى به‏همان صورت در جهان
مِثْلَهُ فى اخِرَتِكَ، وَ اشْفَعْ لى اَوآئِلَ مِنَنِكَ بِاَواخِرِها، وَ
آخرت در چنان موقفى بپامدار، و نعمت اين جهان را برايم به نعمت آن جهان بپيوند، و

قَديمَ فَوآئِدِكَ بِحَوادِثِها، وَ لاتَمْدُدْ لى مَدّاً يَقْسُو مَعَهُ
فوائد ديرينه‏ات را با تازه‏هاى آن توأم ساز، و آنقدر مهلتم مده كه در اثر آن به سنگدلى
قَلْبى، وَ لاتَقْرَعْنى قارِعَةً يَذْهَبُ لَها بَهآئى، وَ لاتَسُمْنى
دچار شوم، و مرا دچار مصيبتى كه به آبرويم لطمه زند مساز، و به فرومايگى‏اى
خَسيسَةً يَصْغُرُ لَها قَدْرى، وَ لانَقيصَةً يُجْهَلُ مِنْ اَجْلِها
كه قدر و منزلتم را بكاهد، و عيبى كه باعث گمناميم شود
مَكانى، وَ لاتَرُعْنى رَوْعَةً اُبْلِسُ بِها، وَ لاخيفَةً اُوجِسُ
دچار مكن، و آن‏چنانم مترسان كه نوميد شوم، و آن گونه بيمم مده كه در برابر آن هراسناك
دُونَها، اِجْعَلْ هَيْبَتى فى وَعيدِكَ، وَحَذَرى مِنْ اِعْذارِكَ وَ
گردم، چنان كن كه وحشتم از تهديدت، و پرهيزم از
اِنْذارِكَ، وَرَهْبَتى عِنْدَتِلاوَةِ اياتِكَ،وَاعْمُرْ لَيْلى بِايقاظى
اتمام حجّتت و هشدارت، و بيمناكيم هنگام تلاوت آياتت باشد، و شبم را به بيدارى براى عبادتت
فيهِ لِعِبادَتِكَ، وَ تَفَرُّدى بِالتَّهَجُّدِ لَكَ، وَ تَجَرُّدى بِسُكُونى
آباد ساز، و تنهاييم را براى شب‏زنده‏دارى، و مجرّدماندنم را براى انس گرفتن
اِلَيْكَ، وَ اِنْزالِ حَوآئِجى بِكَ، وَ مُنازَلَتى اِيّاكَ فى فَكاكِ
با تو، و فرود آوردن حاجات به درگاه تو، و درخواست شديدم از تو
رَقَبَتى مِنْ نارِكَ، وَ اِجارَتى مِمّا فيهِ اَهْلُها مِنْ عَذابِكَ، وَ
را براى آزادى از آتشت، و پناه‏دادن از عذابى كه اهل جهنم گرفتار آنند قرار ده، و

لاتَذَرْنى فى طُغْيانى عامِهاً، وَلا فى غَمْرَتى ساهِياً حَتّى‏ حينٍ،
مرا مدت زمانى در طغيان و سركشى سرگردان، و در گرداب نادانى بى‏خبر قرار مده،
وَ لاتَجْعَلْنى عِظَةً لِمَنِ اتَّعَظَ، وَ لا نَكالاً لِمَنِ اعْتَبَرَ، وَ
و مرا مايه پند پندگيران، و وسيله عبرت عبرت‏آموزان، و باعث گمراهى نظركنندگان
لا فِتْنَةً لِمَنْ نَظَرَ، وَلا تَمْكُرْ بى فيمَنْ تَمْكُرُ بِهِ، وَلا تَسْتَبْدِلْ
قرار مده، و مرا در جرگه آنان كه گرفتار مكرت شده‏اند مياور، و ديگرى را به جاى من
بى غَيْرى، وَلاتُغَيِّرْ لِى اسْماً، وَلاتُبَدِّلْ لى جِسْماً، وَلاتَتَّخِذْنى
انتخاب مكن، و نامم را از دفتر اهل سعادت تغيير مده، و بدنم را دچار بلا مكن، و مرا
هُزُواً لِخَلْقِكَ، وَ لا سُخْرِيّاً لَكَ، وَ لا تَبَعاً اِلاّ لِمَرْضاتِكَ،
مضحكه بندگانت و مسخره خود مساز، و جز تابع رضاى خود مگردان،
وَ لا مُمْتَهَناً اِلاّ بِالْاِنْتِقامِ لَكَ، وَ اَوْجِدْنى بَرْدَ عَفْوِكَ، وَ
و جز به انتقام گرفتن از دشمنات خدمتى به عهده من مگذار، و از لذت عفو و شيرينى
حَلاوَةَ رَحْمَتِكَ وَ رَوْحِكَ وَ رَيْحانِكَ وَ جَنَّةِ نَعيمِكَ، وَ
رحمت و رَوح و ريحان و بهشت نعيمت كاميابم كن، و
اَذِقْنى طَعْمَ الْفَراغِ لِما تُحِبُّ بِسَعَةٍ مِنْ سَعَتِكَ، وَ الْاِجْتِهادِ
مزه دل پرداختن به آنچه را كه به آن علاقه‏دارى به سبب غناى بى‏پايانت، و كوشش براى تقرّب
فيما يُزْلِفُ لَدَيْكَ وَ عِنْدَكَ، وَ اَتْحِفْنى بِتُحْفَةٍ مِنْ تُحَفاتِكَ،
جستن به حضرتت را به من بچشان، و ارمغانى از ارمغانهايت را نصيب من فرما،

وَاجْعَلْ تِجارَتى رابِحَةً، وَ كَرَّتى غَيْرَ خاسِرَةٍ، وَ اَخِفْنى
و تجارتم را سودمند، و بازگشتم را بى‏خسارت گردان، و مرا از
مَقامَكَ، وَ شَوِّقْنى لِقآئَكَ، وَ تُبْ عَلَىَّ تَوْبَةً نَصُوحاً لاتُبْقِ
مقام خود بيمناك، و به لقايت مشتاق فرما، و به توبه‏اى خالص توفيق ده
مَعَها ذُنُوباً صَغيرةً وَلاكَبيرَةً، وَ لاتَذَرْ مَعَها عَلانِيَةً وَ
كه هيچ گناه كوچك و بزرگ و ظاهر و باطنى را با آن باقى
لاسَريرَةً، وَ انْزَعِ الْغِلَّ مِنْ صَدْرى لِلْمُؤْمِنينَ، وَ اعْطِفْ
نگذارى، و دشمنى مؤمنان را از دلم بركن، و قلبم را
بِقَلْبى عَلَى الْخاشِعينَ، وَ كُنْ لى كَما تَكُونُ لِلصّالِحينَ، وَ
بر خاشعان مهربان ساز، و با من آنچنان باش كه با شايستگان هستى، و
حَلِّنى‏حِلْيَةَالْمُتَّقينَ، وَاجْعَلْ لى‏لِسانَ صِدْقٍ فِى‏الْغابِرينَ،
به زينت پرهيزكارانم بياراى، و برايم ياد خوبى در ميان بازماندگان، و آوازه
وَ ذِكْراً نامِياً فِى الْاخِرينَ، وَ وافِ بى عَرْصَةَ الْاَوَّلينَ، وَ
روزافزونى در ميان آيندگان قرار ده، و در جايگاه پيشتازانم برآور، و
تَمِّمْ سُبُوغَ نِعْمَتِكَ عَلَىَّ، وَ ظاهِرْ كَراماتِها لَدَىَّ، اِمْلأْ
گشايش نعمتت را بر من كامل كن، و كرامتهايش را برايم پياپى فرما، دست
مِنْ فَوآئِدِكَ يَدى، وَ سُقْ كَرآئِمَ مَواهِبِكَ اِلَىَّ، وَ جاوِرْ بِىَ
خاليم را از فوائد خود پركن، و موهبت‏هاى گرانقدرت را به سويم فرست، و مرا همسايه

الْاَطْيَبينَ مِنْ اَوْلِيآئِكَ فِى الْجِنانِ الَّتى زَيَّنْتَها لأِصْفِيآئِكَ،
اولياء طاهرينت در بهشتى كه براى برگزيدگانت آراسته‏اى قرار ده،
وَ جَلِّلْنى‏شَرآئِفَ نِحَلِكَ فِى الْمَقاماتِ الْمُعَدَّةِ لأِحِبّآئِكَ،
و رداى عطاياى بزرگت را در مقاماتى كه براى عاشقانت فراهم ساخته‏اى بر من بپوشان،
وَاجْعَلْ لى عِنْدَكَ مَقيلاً اوى اِلَيْهِ مُطْمَئِنّاً، وَ مَثابَةً اَتَبَوَّءُها،
و برايم در آستان خود جايگاهى قرار ده كه بادل آرام در آن بيارامم، و منزلى كه در آن سكونت گزينم،
وَ اَقَرُّ عَيْناً، وَ لاتُقايِسْنى بِعَظيماتِ الْجَرآئِرِ، وَلاتُهْلِكْنى
و به آن ديده روشن كنم، و مرا با گناهان بزرگ مقايسه مكن، و در آن روزى كه
يَوْمَ تُبْلَى السَّرآئِرُ، وَ اَزِلْ عَنّى كُلَّ شَكٍّ وَ شُبْهَةٍ، وَ اجْعَلْ
اسرار برملا شود هلاكم مكن، و هر شك و ترديدى را از قلبم بشوى، و از هر
لى فِى‏الْحَقِّ طَريقاً مِنْ كُلِّ رَحْمَةٍ، وَاَجْزِلْ‏لى قِسَمَ‏الْمَواهِبِ
رحمتى برايم طريقى به حق باز كن، و بهره‏هاى مواهبم را از عطاياى خود
مِنْ نَوالِكَ، وَ وَفِّرْ عَلَىَّ حُظوُظَ الْاِحْسانِ مِنْ اِفْضالِكَ،
سرشار فرما، و نصيب‏هاى احسان را از انعامت بر من فراوان ساز،
وَاجْعَلْ قَلْبى واثِقاً بِما عِنْدَكَ، وَ هَمّى مُسْتَفْرَغاً لِما هُوَ لَكَ،
و دلم را به رحمتت مطمئن كن، و همّتم را يكجا به‏كار خودت متوجه ساز،
وَاسْتَعْمِلْنى بِما تَسْتَعْمِلُ بِهِ خالِصَتَكَ، وَ اَشْرِبْ قَلْبى
و مرا به‏كارى بگمار كه عباد خاص خود را به‏آن مى‏گمارى، و به‏هنگام غفلت و

عِنْدَ ذُهُولِ الْعُقُولِ طاعَتَكَ، وَ اجْمَعْ لِىَ الْغِنى‏ وَ الْعَفافَ
پريشانى خردها طاعت خود را با قلبم درآميز، و توانگرى و پاكدامنى
وَ الدَّعَةَ وَالْمُعافاةَ وَالصِّحَّةَ وَ السَّعَةَ وَ الطُّمَاْنينَةَ وَ الْعافِيَةَ،
و راحت و سلامتى و تندرستى و گشايش در زندگى و آرامش و عافيت را برايم فراهم نما،
وَلاتُحْبِطْ حَسَناتى بِما يَشُوبُها مِنْ مَعْصِيَتِكَ، وَلا خَلَواتى
و خوبيهايم را به سبب گناهى كه با آن مى‏آميزد، و خلوتهايم
بِما يَعْرِضُ لى مِنْ نَزَغاتِ فِتْنَتِكَ، وَ صُنْ وَجْهى عَنِ
را به مفاسدى كه از آزمايشت پيش آيد تباه مكن، و آبرويم را از روانداختن
الطَّلَبِ اِلى‏ اَحَدٍ مِنَ الْعالَمينَ، وَ ذُبِّنى عَنِ الْتِماسِ ما عِنْدَ
به هريك از جهانيان نگاه دار، و از طلبيدن آنچه نزد
الْفاسِقينَ، وَلاتَجْعَلْنى لِلظّالِمينَ ظَهيراً، وَ لا لَهُمْ عَلى‏
فاسقان است بازم دار، و مرا پشتيبان ظالمان، و ياور و دستيارشان در از
مَحْوِ كِتابِكَ يَداً وَ نَصيراً، وَ حُطْنى مِنْ حَيْثُ لا اَعْلَمُ
بين بردن كتابت مساز، و از آنجا كه خود آگاه نيستم چنانم نگهبان باش كه
حِياطَةً تَقينى بِها، وَافْتَحْ لى اَبْوابَ تَوْبَتِكَ وَ رَحْمَتِكَ وَ
به آن محفوظم بدارى، و درهاى توبه و رحمت و مهربانى و روزى
رَاْفَتِكَ وَرِزْقِكَ الْواسِعِ، اِنّى اِلَيْكَ مِنَ الرّاغِبينَ، وَ اَتْمِمْ‏
فراخت را به رويم بگشا، كه من از رغبت‏كنندگان به سوى توام، و انعامت را

لى اِنْعامَكَ، اِنَّكَ خَيْرُ الْمُنْعِمينَ، وَاجْعَلْ باقِىَ عُمْرى
در حقّم كامل كن، كه تو بهترين نعمت دهندگانى، و باقى عمرم را جهت خشنوديت
فِى‏الْحَجِّ وَالْعُمْرَةِابْتِغآءَ وَجْهِكَ،يارَبَ‏الْعالَمينَ، وَصَلَّى
در حج و عمره قرار ده، اى پروردگار جهانيان، و درود خدا بر
اللَّهُ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِهِ الطَّيِّبينَ الطّاهِرينَ، وَالسَّلامُ عَلَيْهِ
محمد و آل پاك و پاكيزه او، و سلام بر او و بر ايشان
وَعَلَيْهِمْ - اَبَدَ الْابِدينَ.
باد سلامى پيوسته و جاودانه.